Selam ile iç barış

Sabah kendime selam verip, motivasyon rutinleriyle güne başlarım. Ya da ufaklığın selamı ve rutinleriyle ahahah. Anne olarak her gün düzenli yaptığım şeyler olsa da, disiplin bağlamında akışa bırakmayı da seviyorum. Çocuklar da beni çok severler. Anne olduktan sonradan bahsetmiyorum, küçük bir ablaykenden bu yana çocuklar beni severler. Sokakta durduk yere yabancı bir çocuğu beni kucaklarken, öperken, bulduğum çok olmuştur (O zamanlar bulaşıcı hastalıklar bu kadar bilinmezdi samimi olabiliyorduk 🤧🤣). Hal böyle olunca benim minnaklarla da günü beraber planlıyoruz. Hayat beraberce güzel…

Beraber güzeliz. Havalar epeyce ısındı, yasaklar kalktı, biz de buluşmalara, konuşmalara başladık çok şükür. Kollektif bilinç geliştirme çalışmaları da başlasın artık. En küçük sosyal birimden, büyük sosyal birimlere kadar bilincimize sahip çıkmaya ihtiyacımız var. Ben düşüneceğim, sen düşüneceksin, biz düşüneceğiz ve en sonunda gerçek olacak. Sahiden düşündüklerim gerçek oluyor. Nasıl düşündüğüme, ne düşündüğüme ve ne hissettiğime dikkat edicem. Önce karmaşık düşüncelerden özgürleşmek lazım… Sonra açılan yerlere o güzellikler girecek. Ben kendimi seveceğim, sonra çevremdekileri… Ne konuştuğun önemli… Geleceğimizi konuştuklarımızla belirliyoruz. Şükür, sevgi, sağlık ve barış kelimeleri isteklerimizi oluşturuyor. Peki ya gerçekten ne istiyoruz? Neye niyet ediyoruz? Selam ve barışı yaymak için çaba harcıyor muyuz? Yoksa trafikte onu bunu yargılayarak mı başlıyoruz güne…